Najpierw pomyśl zanim powiesz.

       Całe trzy dni minęły im na odpoczywaniu od wszystkiego. No prawie wszystkiego, bo w towarzystwie Marcina od muzyki nie da się odpocząć. Co dzień towarzyszyła jemu zespołowi w wędrówkach do podziemnego studia nagrań, gdzie zaczęli prace nad swoją nową płytą. Odkrywając powoli jej talent wokalny zaczęli wykorzystywać jej głos i umiejętność gry na gitarze, aby nagrywać niektóre piosenki, co bardzo ją fascynowało. Świetna przygoda trwała w najlepsze, a w gronie przyjaciół Marta świetnie się bawiła, do czasu. Telefon nie przestawał dzwonić i smsy nie przestawały przychodzić. Wyłączanie komórki już nic nie dawało, bo nawet skrzynka mailowa była zapełniona wiadomościami od Patryka, a Marcin nic o tym nie wiedział. Nie chciała go martwić.
      W końcu imprezowanie Marty zostało zakończone, przynajmniej na jeden dzień. Nie poszła ze wszystkimi do studia, tylko została w pensjonacie z powoli rozwijającą się grypą.  Leżała w łóżku przegryzając chipsy z laptopem na kolanach i chusteczkami oglądając po raz drugi już "Niecne uczynki". W pewnym momencie usłyszała pukanie do drzwi. Zdziwiona, że wszyscy wrócili wcześniej, powiedziała "proszę", a gdy drzwi się otworzyły i podniosła wzrok przeraziła się, bo zobaczyła Patryka. Odruchowo podniosłą się i sięgnęła po telefon.
- Daj spokój, ja tylko na chwilę - powiedział innym niż ostatnio głosem. Również inaczej wyglądał, jakby skruszał, złagodniał. Ale to tylko wrażenie, nie chciała nawet w to wierzyć, to niemożliwe, że się zmienił.
- Siadaj, chcę tylko pogadać, naprawdę chwilę i już, zakończmy to - po usłyszeniu tych słów jeszcze bardziej się zdziwiła. Patryk chce coś zakończyć?! Niewiarygodne.
- Jak mnie znalazłeś tutaj?
- Przecież to nieistotne. Tylko chcę już skończyć to wszystko, musiałem cię znaleźć, przeprosić. To przede wszystkim, co nie?
- Ale... ty tak szczerze? Czy to znowu jakaś gra? - Marta usiadła koło niego.
- Szczerze, serio. Wiem, że ciężko uwierzyć. Ale zmieniłem się, a dopóki nie zmienię się całkiem nie chcę ci już psuć tego szczęścia. Bo jesteś szczęśliwa, prawda?
- No tak. Ale dlaczego tak nagle, stało się coś?
- Jak powiem, że zmądrzałem, to uwierzysz? Wątpię, więc powiem, że nic się nie stało.
- Nawet nie wiem czy mam wierzyć w to wszystko.
- Uwierz, ja naprawdę zrozumiałem, że nie chcesz ze mną być. Może nawet wiem dlaczego - sięgnął do kieszeni wyciągając lufkę, odpalił, zaciągnął się i powoli wypuścił powietrze, a łzy napłynęły mu do oczu. Wiedziała, że to nie znaczy nic dobrego.
- To dlaczego? - zero reakcji z jego strony - No powiedz, dlaczego tak uważasz - po następnym buchu każdy kolejny stawał się szybszy. Musiała poczekać, chociaż tak długo to trwało, wiedziała że nie uzyska teraz żadnej odpowiedzi.
- Wiem  - odparł po chwili ze znajomym uśmieszkiem: nie jest dobrze - wiem, wiem. Po prostu wiem.
- Ok, to raczej nieważne. Miło, że już sobie wyjaśniliśmy, teraz chyba już możesz iść? - niepewnie chciała załagodzić sytuację.
- Nie no, chcesz wiedzieć! Ja ci powiem - wstał, zaczął mówić podniesionym głosem - Po prostu byłem dla ciebie za dobry. Teraz przyda ci się odskocznia.
  Marta pokręciła wolno głową.
- Po prostu wolisz grzecznego chłopca, co? Wiedziałem, że tak będzie. Znudziłem ci się, chociaż nie spodziewałem się, że tak szybko. Było dobrze, dopóki nie on. Bo co? Zafascynował cie muzyką? Co takiego jest w gitarze? A może to, że jest starszy? Naiwna chyba jesteś, a on i tak cię zostawi w końcu. To się dobrze nie skończy, tego jestem pewien. A ty jesteś tylko z wierzchu taka silna, tak naprawdę nie dasz sobie rady jak cię zostawi, a potem przyjdziesz do mnie? Zobaczysz, że tak będzie. Przeanalizowałem cię dokładnie i wiem jak to się skończy.

Świat był pełen psychologów.

 Z głośników.