Be brave!

      Po tym dniu Marta była już pewna : czuje do Marcina więcej, niż tylko przyjaźń. Ten pocałunek znaczył dla niej wiele i wiedziała, że dla niego również. Niestety nie mogła już dłużej zostać i nawet o tym porozmawiać, ponieważ jej tata zadzwonił, że jest niedaleko i może ją zabrać do domu. Dlatego po szybkim pożegnaniu wyszła. Musiała przejść spory kawałek, ponieważ samochód stał koło banku, w którym właśnie jej tata załatwiał jakieś sprawy i żeby nie pchać się w zakorkowane centrum miasta wolała przyjść na miejsce.
       Idąc przepełniało ją szczęście, była cała w skowronkach, czuła się po prostu wspaniale! Do czasu, gdy zobaczyła Patryka wychodzącego z klatki jednego bloku. Nie spodziewała się tego, nie wiedziała że go tutaj spotka, nie teraz! Gdy przeszedł powoli obok niej uważnie lustrując spojrzeniem miała nadzieję, że już po wszystkim, że zachowa się tak, jakby jej nie znał. Jednak w tym momencie usłyszała jego głos.
- Cześć skarbie, co tu robisz?
Nie odwróciła się nawet w jego stronę, bała się, więc przyspieszyła i idąc do przodu nie zwracała uwagi na jego dalsze wołania. Po kilkunastu krokach poczuła mocne szarpnięcie za ramię. Nie miała wyboru, on odwrócił ją siłą w swoim kierunku. Od razu zobaczyła jego szyderczy uśmiech i nienaturalnie powiększone źrenice. Trzymał ją mocno za ręce i choć próbowała się wyrwać, nie mogła.
- Zostaw mnie! Słyszysz? Zostaw! - podnosząc głos jeszcze raz spróbowała się uwolnić, co tylko wzmocniło jego uścisk. Nie miał zamiaru puścić, a w odpowiedzi na jej dalsze prośby usłyszała tylko śmiech, nic więcej.
- Czego chcesz? Myślałam, że już wszystko skończone.
- Nic nie jest skończone. Nasza przygoda dopiero się zaczyna - cały czas się uśmiechając przybliżył głowę i chciał cmoknąć ją w policzek. Nie pozwoliła mu na to, szybkim ruchem odchyliła się do tyłu. W efekcie poczuła potworny ból na swoich nadgarstkach, miała wrażenie, że krew przestaje dochodzić do jej palców.
-  Nie rób scen. Chodź tutaj - jeszcze raz spróbował się zbliżyć i pocałował ją trzymając mocno za głowę. Mimowolnie poczuła łzę spływającą po jej policzku. Bezsilność i obrzydzenie, tylko to wtedy czuła. Strach już ustąpił. Teraz się nie bała, miała tylko nadzieję, że to szybko się skończy.  
- Puszczę cie teraz, ale zachowuj się tak, jak przystało na moją dziewczynę, nie przynieś mi wstydu.
- Nie jestem twoją dziewczyną, puść mnie!    
- Ale będziesz skarbie, znów będziemy razem i będzie jak dawniej, cudownie - zwalniając swój uścisk przeniósł rękę obejmując ją mocno w talii, tak by nie mogła mu się wyślizgnąć.
- Nie będziemy razem, zrozum to i daj mi w końcu spokój!
- Nie będziemy? Pewna jesteś?
- Tak, pewna. Tym razem tak nie będzie.
- Chyba nie chcesz, żeby i tym razem twój Marcinek spędził kilka nocy w szpitalu?
- Słucham? - zamurowało ją, nie wiedziała co ma powiedzieć, rozumiała jego sugestię, ale miała nadzieję, że się przesłyszała. - Czy ty mi grozisz, że jeśli z tobą nie będę to zrobisz coś Marcinowi, tak?
- Niee skarbie. Ja nie grożę - mówiąc to przywitał się machnięciem ręki z chłopakiem idącym po drugiej stronie ulicy.
- Nie, a co robisz, jak nie grozisz?
- Tylko ostrzegam. Mówię, że może być taka ewentualność. Ja nie chcę nic więcej tylko jeszcze jednej szansy, zobaczysz, że będzie fajnie.
- Ale ja nie chcę...
- On pewnie też nie chce znów leżeć pod kroplówką, przemyśl sobie to jeszcze.
Pocałował ją na pożegnanie i zostawiając z tą myślą poszedł do kolegi przebiegając przez przejście dla pieszych.